สวัสดีครับทุกท่าน อาจจะทิ้งช่วงนานไปหน่อยสำหรับท่านที่สนใจติดตามกรณีศึกษาของ บริษัท เลห์แมน บราเธอร์ส สถาบันการเงินยักษ์ใหญ่แถวหน้าในสหรัฐอเมริกา ที่ต้องล้มละลาย เนื่องจากใช้เทคโนโลยีทางบัญชีเพื่อบิดเบือนข้อมูลทางการเงิน ส่งผลให้บริษัทต้องล้มละลาย ซึ่งกรณีศึกษานี้มีรายละเอียดค่อนข้างเยอะ ผมเลยต้องนำเสนอเป็นหลาย ๆ ตอนไป ทำให้การเล่าเรื่องขาดอรรถรสและความต่อเนื่อง แต่อย่างไรก็ตาม ท่านผู้สนใจสามารถติดตามเรื่องราวที่ได้นำเสนอไปก่อนหน้านี้ได้เสมอ อย่างน้อยเพื่อเป็นการทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ การใช้ดุลยพินิจ การวิเคราะห์ความเสี่ยง จาก Risk IT และ IT Risk ที่มีผลต่อ Business Risk ที่ผู้บริหารทุกระดับ และผู้ปฏิบัติควรเข้าใจและตระหนักถึง

และผมจะพยายามนำเสนอให้ตอนนี้เป็นตอนจบสำหรับกรณีศึกษาของ เลห์แมนฯ นี้นะครับ เราไปพิจารณาถึงเอกสารรายงานของวาลูกัสต่อว่า กลวิธีทางบัญชีแบบนี้ผิดหรือไม่ คงจะมีการหาข้อสรุปได้ในไม่ช้า แต่ เรโป 105 กำลังเป็นบ่วงกรรมที่อาจตามหลอกหลอนอดีตเจ้าหน้าที่ระดับสูง เนื่องจากนายวาลูกัสได้แสดงความคิดเห็นเพิ่มเติมไว้ในรายงานด้วยว่า “แม้กรรมการบริหารบางคนของ เลห์แมนฯ ในช่วงที่ประสบภาวะล้มละลาย ไม่จำเป็นต้องร่วมรับผิดชอบ แต่ผู้บริหารระดับสูงอาจต้องมีส่วนรับผิดชอบ”

นายวาลูกัส ได้ระบุชื่อของ ดิ๊ก ฟุลด์ อดีตประธานเจ้าหน้าที่บริหาร รวมทั้ง คริส โอเมียรา เอียน โลวิตต์ และ อิริน คัลแลน ประธานเจ้าหน้าที่ฝ่ายการเงินของบริษัท อาจเผชิญกับการฟ้องร้องฐานประมาทเลินเล่อ หรือกระทำผิดหน้าที่ แม้แต่ เอิร์นสต์ แอนด์ยัง ซึ่งรับผิดชอบตรวจสอบบัญชีให้กับ เลห์แมน บราเธอร์ส ก็อาจพลอยติดร่างแหไปด้วย เพราะวาลูกัสระบุในรายงานเอกสารด้วยว่า หลักฐานที่ปรากฏสนับสนุนการฟ้องร้อง เอิร์นสต์ แอนด์ยัง ในข้อกล่าวหาการละเมิดทางวิชาชีพ เนื่องจากบริษัทเพิกเฉย หรือไม่ดำเนินการใด ๆ ที่จะตั้งคำถามหรือพยายามตรวจสอบพฤติกรรมการไม่เปิดเผยข้อมูลของ เลห์แมนฯ จากการใช้ธุรกรรมนอกงบดุลบัญชีชั่วคราว ที่มีวงเงินสูงถึง 5 หมื่นล้านดอลลาร์

ความน่าสนใจประเด็นต่อมาคือ วาลูกัสและทีมงาน ไม่ใช่คนกลุ่มแรกที่เข้าไปตรวจสอบเอกสารใน เลห์แมน บราเธอร์ส

ในคอลัมน์ Dealbook ของนิวยอร์ก ไทมส์ ระบุว่า เมื่อเกือบ 2 ปีก่อน มีคณะตรวจสอบ ที่มาจากคณะกรรมการกำกับหลักทรัพย์ และตลาดหลักทรัพย์สหรัฐ และธนาคารกลางสหรัฐ ประจำนิวยอร์ก ได้เข้าไปในสำนักงานใหญ่ของ เลห์แมน บราเธอร์ส อย่างเงียบ ๆ โดยมีการจัดเตรียมโต๊ะทำงาน โทรศัพท์ คอมพิวเตอร์ ช่องทางในการเข้าถึงสถิติตัวเลข และรายงานทางบัญชีทั้งหมดของ เลห์แมนฯ

ทีมงานชุดนี้ได้รับมอบหมายจาก ทิโมธี ไกธเนอร์ ประธานธนาคารกลางสหรัฐ ประจำนิวยอร์ก และคริสโตเฟอร์ ค็อกซ์ ประธานคณะกรรมการกำกับหลักทรัพย์ และตลาดหลักทรัพย์สหรัฐ ในช่วงเวลานั้น ให้ติดตาม เลห์แมน บราเธอร์ส อย่างใกล้ชิด หลังจากที่ แบร์ สเติร์นส์ อยู่ในภาวะใกล้ล้มละลาย

ในช่วงเวลานั้น หน่วยงานทั้งสองไม่ได้ส่งแค่ทีมเดียวไปที่ เลห์แมน บราเธอร์ส แต่ทีมงานคล้าย ๆ กันได้เข้าไปติดตามอย่างใกล้ชิดในสำนักงานของ โกลด์แมน แชกส์ มอร์แกน สแตนเลย์ เมอร์ริล ลินช์ และสถาบันการเงินอื่น ๆ ด้วย

ทีมงานจากหน่วยงานทั้งสองได้เข้าตรวจสอบเอกสารทางบัญชี มีการสอบปากคำผู้บริหารระดับสูง เกี่ยวกับการตัดสินใจต่าง ๆ รวมทั้งยังได้ตรวจทานรายงานผลประกอบการรายไตรมาสก่อนเผยแพร่ด้วย แต่ที่น่าสนใจว่า ข้อเท็จจริงเกี่ยวกับ เลห์แมน บราเธอร์ส เพิ่งมาปรากฏในอีกเกือบ 2 ปีต่อมา โดยผู้ตรวจสอบอิสระที่ได้รับมอบหมายจากศาลล้มละลาย

ในช่วงเวลาที่ทีมงานของหน่วยงานทางการเงินทั้งสองเข้าไปตรวจสอบ จริง ๆ แล้ว เป็นช่วงที่ได้เกิดการเคลื่อนย้ายเงินสดก้อนมหึมาเข้า ๆ ออก ๆ เช่น ในไตรมาส 4 ของปี 2550 เลห์แมนฯ ใช้ธุรกรรม เรโป 105 ลดงบดุลบัญชีสุทธิในช่วงสิ้นไตรมาส ประมาณ 3.86 หมื่นล้านดอลลาร์ อีก 4.91 หมื่นล้านดอลลาร์ ในไตรมาสแรกของปี 2551 และ 5.038 หมื่นล้านดอลลาร์ ในไตรมาส 2 ของปีเดียวกัน การเคลื่อนย้ายจำนวนเงินก้อนใหญ่เหล่านี้ กลับมีปรากฏอยู่ในรายงานของวาลูกัสเท่านั้น

คุณูปการของการเปิดโปงพฤติกรรมการใช้ธุรกรรม เรโป 105 ของเลห์แมนฯ คือการสะท้อนให้เห็นว่า การอาศัยช่องโหว่ทางบัญชี เพื่อสร้างภาพลวงตาทางตัวเลข ไม่เคยสาญสูญไปจากโลกนี้

สาระสำคัญในรายงานของวาลูกัส เป็นเพียงบทเรียนล่าสุดที่ชวนให้นึกย้อนกลับไปถึงพฤติกรรม “คาบลูกคาบดอก” ของการทำบัญชีในหลาย ๆ กรณี ที่เกิดขึ้นบ่อยครั้งในระบบทุนนิยมโลก

อย่างกรณีการตบแต่งบัญชีของ เอนร็อน ก่อนที่ยักษ์ใหญ่วงการพลังงานจะเดินสู่ภาวะล้มละลาย และสร้างความเสียหายให้กับผู้ถือหุ้นกว่า 7 หมื่นล้านดอลลาร์ จากการจัดตั้งนิติบุคคลเฉพาะกิจหลายบริษัทขึ้นมา เพื่ออำพรางหนี้สินให้พ้นไปจากบริษัท หรือ อีกกรณีที่น่าสนใจ คือการทำธุรกรรม เพื่อลดการขาดดุลงบประมาณของรัฐบาลกรีก ในเดือนเมษายน ปี 2545 ที่รัฐบาลกรีกนำพันธบัตรออกขายระดมทุน 3.5 พันล้านดอลลาร์ กำหนดไถ่ถอนวันที่ 22 ตุลาคม 2565 ที่อัตราผลตอบแทน 5.90% ซึ่งในช่วงเวลานั้น มีสถาบันการเงินต่างชาติเข้าไปรับประกันการจำหน่ายหลายราย รวมถึง โกล์ดแมน แซกส์ มอร์แกน สแตนเลย์ และ คอยช์แบงก์

กระทั่งมีการเปิดโปงในเวลาต่อมาว่า โกลด์แมน แซกส์ ได้ใช้กลวิธีในการทำข้อตกลงสวอป โดยเริ่มต้นด้วยข้อตกลงสวอปอัตราแลกเปลี่ยนข้ามสกุลเงิน (Croos – Currency Swop) ออกโดยกรีซ มีทั้งสกุลเงินดอลลาร์ และเยน วงเงินรวมกัน 1 หมื่นล้านดอลลาร์ จากนั้นจึงนำมาสวอปเป็นเงินยูโร ซึ่คำนวณโดยใช้อัตราแลกเปลี่ยนในอดีต ถือเป็นกลไกสำคัญที่มาช่วยทำให้หนี้ดูเหมือนลดลง และกรีซได้เงินทุนมาประมาณ 1 พันล้านดอลลาร์

บ่วงกรรมของการใช้นิติกรรมอำพราง กำลังสั่นคลอนเสถียรภาพของเศรษฐกิจกรีซอย่างรุนแรงอยู่ในขณะนี้ โดยที่ไม่มีใครรู้ชะตากรรมว่า ประเทศสมาชิกของสหภาพยุโรปรายนี้ จะแปรสภาพเป็นชนวนก่อวิกฤติเศรษฐกิจโลกครั้งใหม่หรือไม่ หรือจะมีอัศวินม้าขาวมาปลดชนวนได้ทัน

จากกรณีศึกษาข้อมูลเบื้องต้น ท่านผู้อ่านพอจะวิเคราะห์ได้นะครับว่า ผลกระทบของเทคโนโลยี และจุดอ่อนที่เกิดจากการบริหารและการจัดการสารสนเทศ (Information Management) สามารถบิดเบือนข้อมูล รวมทั้งสร้างฐานะของบริษัท ให้แตกต่างไปจากความเป็นจริงได้อย่างมากมาย มีผลกระทบในทุกมุมมอง และในทุกระดับของการบริหารและการจัดการของทุกองค์กรทั่วโลกในปัจจุบัน

ท่านพร้อมหรือยังครับ กับการพัฒนาตนเองและผู้บริหารที่เกี่ยวข้องในองค์กรของท่านเพื่อให้สอดคล้องกับหลักการ Accountability หรือ การแสดงความรับผิดและรับชอบตามหน้าที่ ๆ ได้รับมอบหมายตามผลงานที่เกิดขึ้น แม้จะไม่ได้ลงมือปฎิบัติด้วยตนเองก็ตาม ทั้งนี้เพื่อแสดงว่าได้ก้าวตามให้ทันเทคโนโลยีสารสนเทศ กับการบริหารความเสี่ยงเพื่อการจัดการที่ดี เพราะในบางองค์กรของไทย ขณะนี้ก็ยังมีปัญหาการบริหารและการจัดการกับกระบวนการบริหารเทคโนโลยีสารสนเทศ ที่สร้างปัญหาและความคลางแคลงใจ ในความน่าเชื่อถือได้ของข้อมูลทางการเงิน ให้กับผู้กำกับและผู้มีผลประโยชน์ร่วม

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในองค์กรที่มีการจัดโครงสร้างขององค์กรไม่เหมาะสม เช่น จัดให้มีผู้บริหารควบคุมระบบเทคโนโลยีสารสนเทศ ระบบบัญชี ระบบการเงิน อยู่ภายใต้บุคคลคนเดียวกัน ซึ่งเป็นจุดอ่อนที่สำคัญอย่างยิ่ง ที่จะก่อให้เกิดปัญหาการบิดเบือนข้อมูล การตบแต่งบัญชีทางเงิน และการทุจริต ที่จะมีผลกระทบต่อความสามารถในการควบคุมภายใน การบริหารความเสี่ยง การตรวจสอบ ที่มีผลต่อความเชื่อมั่นของผู้มีผลประโยชน์ร่วมเป็นอย่างมาก

ในครั้งก่อนผมได้เล่าถึงกรณีศึกษาของ บริษัท เลห์แมน บราเธอร์ส อดีตวาณิชธนกิจแถวหน้าของสหรัฐอเมริกา ที่ต้องล้มละลาย แต่ใช้เครื่องมือทางการบัญชี และวิธีการทางบัญชีตบแต่งข้อมูลทางการเงิน เพื่อบิดเบือนข้อมูลจากความเป็นจริง จนในภายหลังตรวจพบและได้สร้างความเสียหายให้กับระบบการเงินโลกเป็นอันมาก ซึ่งกรณีศึกษานี้เป็นตัวอย่างได้เป็นอย่างดีสำหรับคณะกรรมการ ผู้บริหาร ผู้ตรวจสอบ และผู้กำกับหน่วยงานที่เกี่ยวข้องกับการเงินต่าง ๆ ถึงความสำคัญของการศึกษาเทคโนโลยีทางการบัญชี ทางการเงิน ทางการบริหาร การควบคุมและการตรวจสอบ

แต่เนื่องจากครั้งที่แล้วผมยังเล่าไม่จบ ซึ่งกรณีศึกษาของ เลห์แมนฯ นี้มีรายละเอียดค่อนข้างเยอะ และเป็นที่น่าสนใจเป็นอย่างยิ่ง ผมจึงขอเล่าถึงเอกสารรายงานของวาลูกันที่อ้างอิง อีเมล์ที่เป็นหลักฐานในการตรวจสอบต่อนะครับ ในเอกสารรายงานของวาลูกันอ้างอิง อีเมล์ที่เป็นหลักฐานในการตรวสอบระบุถึง เรโป 105 ว่า ถูกใช้เพื่อการตบแต่งบัญชีสิ้นงวด (Window Dressing) ซึ่งถือเป็นกลวิธีทางบัญชีอย่างหนึ่ง ที่นิยมใช้ในหมู่กองทุน หรือบริษัทต่าง ๆ เพื่อทำให้ตัวเลขทางบัญชีดูดีขึ้นมา ด้วยมูลค่าหุ้นที่กองทุนหรือบริษัทนั้น ๆ ถืออยู่

การโต้ตอบทางอีเมล็ มีส่วนอย่างมากที่ทำให้เส้นทางการใช้ธุรกรรม “เรโป 105” ในหน่วยงานบางแห่งของ เลห์แมน บราเธอร์ส ในช่วยสิ้นไตรมาส เพื่อทำให้ตัวเลขบัญชีเป็นไปตามเป้าหมาย อาทิ ข้อความหนึ่ง ซึ่งถูกหยิบมาอ้างอิง คือ “เราอยู่ในสถานการณ์ที่หมดหวัง และผมต้องการจากคุณอีก 2 พันล้านดอลลาร์ ทั้งที่ผ่านการขายขาด และเรโป 105 ค่าใช้จ่ายไม่เป็นปัญหา เราจำเป็นต้องทำ” นี่เป็นอีเมล์ที่หัวหน้ากลุ่มตลาดสินทรัพย์ที่มีสภาพคล่อง ภายในแผนกสินทรัพย์ที่ให้ผลตอบแทนคงที่ของ เลห์แมน เขียนไว้สั้น ๆ ก่อนสิ้นไตรมาสแรกของปี 2551

เลห์แมน บราเธอร์ส ได้รายงานฐานะการเงินของบริษัทในช่วงไตรมาสนั้นว่า มีสัดส่วนการก่อหนี้สุทธิอยู่ที่ 15.4 แต่วาลูกัสคำนวณว่า หากไม่มีการใช้ธุรกรรม เรโป 105 สัดส่วนการก่อหนี้สุทธิของ เลห์แมน บราเธอร์ส จะเพิ่มเป็น 17.3

อย่างไรก็ตาม เมื่อรอบระยะบัญชีใหม่เริ่มขึ้น และธุรกรรม เรโป 105 ที่เลห์แมน บราเธอร์ส มีภาระผูกพันอยู่ครบกำหนดซื้อคืน เลห์แมน บราเธอร์ส ต้องกู้ยืมเงินมา เพื่อซื้อคืนสินทรัพย์ดังกล่าว ส่งผลให้สัดส่วนการก่อหนี้ของบริษัทเพิ่มขึ้นอีกครั้ง

เงื่อนปมสำคัญในข้อตกลง เรโป 105 ที่วาลูกัสตั้งข้อสังเกตเอาไว้ในรายงาน คือ เลห์แมน บราเธอร์ส ทำอย่างไรให้ธุรกรรมนี้ผ่านอุปสรรคสุดท้าย และสามารถลงบัญชีในรายการ “ขาย” ได้ เนื่องจากการทำบัญชีในลักษณะนี้ต้องขอความเห็นทางกฎหมายรับรองว่า เป็นข้อตกลงที่เกิดการขายจริง

รายงานของวาลูกัสชี้ว่า ปัญหาในขณะนั้น คือ เลห์แมน บราเธอร์ส ไม่สามารถขอความเห็นรับรองทางกฎหมายว่าเป็นการขายจริง จากนักกฎหมายในสหรัฐ (ขอให้ท่านโปรดใช้ดุลยพินิจ)

ดังนั้น ทุกข้อตกลง เรโป 105 ของเลห์แมนฯ ยังต้องอาศัยการดำเนิการผ่านหน่วยงานในลอนดอนของบริษัท ซึ่งที่นั่น เลห์แมน บราเธอร์ส สามารถขอความเห็นทางกฎหมายรับรองว่าเป็นการขายจริง จากบริษัทกฎหมาย “ลิงก์เลเตอร์ส” ภายใต้กฎหมายอังกฤษ (ขอให้ท่านโปรดใช้ดุลยพินิจ)

เมื่อมีชื่อถูกพาดพิง ลิงก์เลเตอร์ส ได้ทำเอกสารแถลงชี้แจงว่า รายงานของนายวาลูกัสไม่ได้สรุปว่า ความเห็นทางกฎหมายที่ให้ภายใต้กฎหมายอังกฤษเป็นสิ่งผิด หรือไม่เหมาะสม (ขอให้ท่านโปรดใช้ดุลยพินิจ ท่านผู้อ่านคิดอย่างไรครับเมื่อถึงตอนนี้ทั้งใน แง่มุมทางบัญชี แง่มุมทางกฎหมาย การบริหารความเสี่ยง การควบคุมภายใน การตรวจสอบ++)

อีกข้อสังเกตหนึ่งในกรณีการใช้ธุรกรรม เรโป 105 คือ เป็นธุรกรรมที่เกิดนอกสหรัฐ ด้วยเหตุนี้ คู่สัญญาในข้อตกลงจึงไม่มีสถาบันการเงินในสหรัฐเกี่ยวข้องเลย โดยในบรรดาคู่สัญญาของธุรกรรม เรโป ทั้ง 7 ราย มี คอยช์แบงก์ ของเยอรมณี บาร์เคลย์ส ของอังกฤษ และ มิตซูบิชิ ยูเอสเจ ไฟแนนเชียล กรุ๊ป ของญี่ปุ่น รวมอยู่ด้วย

นายวาลูกัส ได้สรุปเอกสารรายงานตรวจสอบของเขาว่า หากพิจารณาจากพฤติกรรมดังกล่าว เท่ากับว่า เลห์แมน บราเธอร์ส อาจอยู่ในภาวะไม่สามารถดำเนินกิจการต่อไปได้ ตั้งแต่ 2 กันยายน 2551 เกือบ 2 อาทิตย์ ก่อนที่จะมีการยื่นล้มละลายอย่างเป็นทางการ ในวันที่ 15 กันยายน ซึ่งครั้งนั้นได้สร้างความปั่นป่วนให้กับระบบการเงินโลก และเป็นแรงบวกทุบตลาดหุ้นดิ่งถล่มทลายไปทั่วทุกภูมิภาค

คงต้องขออภัยท่านผู้อ่านที่กำลังเพลิดเพลินไปกับการศึกษาเรื่องราวและใช้ดุลยพินิจ กรณีศึกษาของ บริษัท เลห์แมนนี้ เพราะรายละเอียดค่อนข้างเยอะเหลือเกิน ทำให้ผมคงต้องยกไปเล่าต่อในครั้งหน้า โปรดอย่าลืมติดตามต่อนะครับ

เทคโนโลยี่ในปัจจุบันได้เข้ามามีบทบาทอย่างสำคัญในกิจกรรมและกระบวนการทำงานต่างๆ รวมทั้งการบัญชี ผู้บริหารระดับสูงต้องเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ โดยเฉพาะตามหลักการบริหารตามแนว GRC หรือ Governance+Risk Management+ Compliance ผู้บริหารระดับสูงต้องใส่ใจกับเรื่องเทคโนโลยีมากขึ้น เพราะความล้มเหลวทางด้านเทคโนโลยี่ จะมีผลกระทบต่อการบริหารโดยรวม+++

คณะกรรมการวิชาชีพบัญชีด้านการศึกษาและเทคโนโลยี่การบัญชี พิจารณาว่าเป็นปัจจัยภายนอก ที่ส่งผลกระทบอย่างมากต่อการทำงานของนักบัญชี และผู้บริหารที่เกี่ยวข้อง รวมทั้งผู้กำกับฯ ความต้องการบุคคลากรด้านบัญชีที่มีความสามารถในการใช้เทคโนโลยี การบริหาร การตรวจสอบองค์กรที่ใช้เทคโนโลยี จึงมีความสำคัญมากขึ้นมาก ผู้ที่เกี่ยวข้องต้องมีความเข้าใจในคุณลักษณะ วิธีการทำงาน และสามารถเลือกใช้หรือจัดการเทคโนโลยี่ ควบคุมการใช้เทคโนโลยีให้เหมาะสมได้อย่างมั่นใจ

องค์กรของท่าน มีความพร้อมในการบริหาร การจัดการเทคโนโลยีที่เหมาะสมแล้วหรือยังครับ ความเสียหาย และผลกระทบจากการไม่เข้าใจในคุณลักษณะของเทคโนโลยีในมุมมองต่าง ๆของกระบวนการจัดการ เช่นในมุมมองของ Business Balance Scorecard และ Information Balance Scorecard นั้นอาจเกินจินตนาการของ Stakeholders นะครับ

ตัวอย่างในเรื่องนี้มีมากมาย แล้วผมจะค่อย ๆ ทยอยเล่าสู่กันฟังเพื่อเป็นกรณีศึกษาต่อไป มาตรฐานการบัญชีก็มีการปรับปรุงกันอยู่เสมอ ในขณะนี้นักบัญชีและนักบริหารก็ทราบกันดีนะครับว่า การบัญชีไทยกำลังอยู่ระหว่างการปรับปรุงเพื่อก้าวไปสู่ IFRS – International Financial Reporting Standards ซึ่งประเทศต่าง ๆ ทั่วโลกต่างก็ยอมรับที่จะนำมาตรฐาน IFRS ไปถือปฎิบัติ

แน่นอนว่าการทำความเข้าใจในมาตรฐานของบัญชีใหม่ และระบบงานที่เกี่ยวข้อง เช่นเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์จะมาเกี่ยวข้องด้วยเสมอนะครับ ที่สำคัญก็คือ องค์กรของท่านพร้อมแล้วหรือยัง โดยเฉพาะการทำความเข้าใจในผลกระทบของเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์ ที่เกี่ยวข้องกับการบัญชี การบริหาร การจัดการ ในเกือบทุกระดับของกระบวนการจัดการ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การบริหารความเสี่ยง ทั้งในระดับองค์กรและในระดับประเทศ การควบคุมภายใน การตรวจสอบภายในตามฐานความเสี่ยง ทั้งทางด้าน IT และ Non – IT ++

ขอยกตัวอย่าง กรณี บริษัท เลห์แมน บราเธอร์ส อดีตวาณิชธนกิจแถวหน้าของสหรัฐอเมริกา ต้องล้มละลาย กับการตรวจพบ เมื่อบริษัทฯ ได้ล้มละลายไปแล้ว ด้วยเหตุผลการใช้เครื่องมือทางบัญชี และวิธีการทางบัญชีมาตบแต่งข้อมูลทางเงิน ++ นี่เป็นตัวอย่างที่ชัดเจนของความสำคัญของการศึกษาเทคโนโลยีทางการบัญชี ทางการเงิน ทางการบริหาร การควบคุมและการตรวจสอบ

สรุปว่า เลห์แมน ใช้เครื่องมือทางการบัญชี โดยการปรับปรุงงบดุล และโยกย้ายตราสารจำนวนหนึ่งออกไปจากงบดุล ซึ่งเป็นงบแสดงทางการเงินเป็นการชั่วคราว เพื่อสร้างภาพที่ทำให้เข้าใจผิด ๆ ต่อผู้อ่านและผู้บริหารงบการเงิน เกี่ยวกับฐานะการเงินของบริษัทฯ ในช่วงปลายปี 2552 และ 2551 โดยวางโครงสร้างให้เหมือนเป็นการขาย เพื่อให้การขายตราสารการเงินเป็นการชั่วคราว เพื่อให้ดูเสมือนหนึ่งว่าความเสี่ยงจากการก่อหนี้ดังกล่าวจะหมดไป จากงบดุลหรือบัญชีทางการเงินของบริษัทแล้ว ซึ่งทำให้สถานะของบริษัท เลห์แมน บราเธอร์ส ในปี 2550 และ ปี 2551 จะแตกต่างจากความจริงเป็นอย่างมาก

นี่คือการเปลี่ยนแปลงงบทางการเงิน เพื่อตบแต่งทางการบัญชีตอนสิ้นงวด ซึ่งเรียกว่า Window Dressing ซึ่งนิยมใช้กันในหมู่ผู้บริหารเงินกองทุน ++ ซึ่งเป็นเรื่องปกติ แต่ต้องอยู่ในระดับภายใต้การควบคุมและยอมรับได้ขององค์กร และ Stakeholders ในมุมมองทางการเงินและการบัญชี และความผิดในเรื่องนี้ ควรจะเป็นของใคร? ท่านคิดอย่างไรครับในเรื่องนี้

โปรดติดตามตอนต่อไป ในเรื่องเกี่ยวกับการไขปริศนา ทำไมบริษัท เลห์แมน บราเธอร์ส ต้องล้มละลาย อันเนื่องจากเทคโนโลยีทางการบัญชี